HISTORIA 2010

Jako ciekawostkę podaję tutaj mój fragment z Dzienniczka Pielgrzyma z roku 2010 dotyczący etapów na trasie ASTORGA - SANTIAGO DE COMPOSTELA:

Dzien 26 poniedzialek 12 VII 2010: ASTORGA - RABANAL del Camino - 20 km Wyszlismy o godz. 5.35. Pierwsza miejscowosc po 4,7 km nazywala sie MURRIAS de RICHWALDO i tam co nieco przekasilem w barze przy albergue, ktore tez sie tam znajduje. Zauwazylem ze strumyk pielgrzymow zgestnial i obecnie ejst to juz rzeka pielgrzymow z calego swiata. Do ASTORGI zjezdza z calego swiata wielu pielgrzymow, ktorzy dopiero stad zaczynaja swoja pielgrzymke, majac do pokonania zaledwie 260 km. Bedzie tlok w alberguach. W drugiej mijanej miejscowosci, po przejsciu kolejnych 4,6 km (razem 9,3 km) jest drugi postoj w miejscowosci SANTA CATALINA, gdzie znalazlem przy drodze bar z internetem, wiec tutaj pisze te slowa. Droga byla piekna i wznosila sie lekko pod gore. Jestesmy chyba na wysokosci ok. 1000 m npm i teraz juz pojdzie ciagle pod gore. Ale tez widoki sa coraz to piekniejsze. Rozmawialem z Amerykaninem z Missouri. Forma coraz to lepsza, zdrowie dopisuje i mozna tak wedrowac do konca swiata. ............................. Dotarlem do alberge (tym razem jest to refugio ale to i tak wszystko jedno) za donativo, a rankiem jutro bedzie sniadanie wspolne. Przybylem tu o godzinie 14.00 a panie o 13.00. Temepartura byla dzis znosna, najwyzej 29 stopni i wiaterek. To juz przeciez sa gory, jestesmy na wysokosci 1180 mnpm. W dalszej drodze spotkalem pewnego Czecha z Karlowych Varow, ktory produkuje NABYTEK, czyli meble. Ma wlasna firme i ksiegowosc sam sobie prowadzi na komputerze. Szedl z 21 letnia corka (cera) imieniem Daniela. Gdzies tam z przodu przed nimi szedl jeszcze jego syn w wieku 23 lat. Powiedzial mi, ze jakies 10 dni temu napotkal Andrzeja Kofluka, ktory robil z nim wywiad. Mialem SMS od Staszka ktory dzis spi w Villafranca del Bierzo, czyli wyprzedzil nas juz o ponad 55 km! A jeszcze tak niedawno szlismy razem! Aktualna pozycja Andrzeja Kofluka jest mi nieznana, ale z cala pewnoscia jest gdzies kilka km za Staszkiem albo nawet przed nim. Jutro czeka nas bardzo ciezki etap, dlugosc tylko 20 km, ale za to trzeba sie wspiac (z plecakiem!) na wysokosc 1530 m, a potem zejsc na wysokosc 600 m i to na kilku kilometrach. Droga ma byc przy tym strasznie kamienista. Aby bylo jeszcze trudniej ladujemy rankiem do plecakow - dodatkowo - kilogramowe kamienie! I z tym dodatkowym balastem bedziemy wspinac sie na gore. Cel dzwigania tych kamieni wyjasnie jutro (jesli bedzie mozliwosc). Mamy dojsc do Riego de Amros, a pojutrze do Camponaraya. Ktos tam pytal o moje ostrogi. Otoz zapomnialem o nich calkowicie a nawet o tym, ze je mialem. Camino to najlepszy sposob na ostrogi piętowe! Odtad gluchym bede doradzac chodzenie na koncerty a slepym na biennale i wystawy prac malarskich.

Dzien 27 wtorek 13 VII 2010: RABANAL del Camino - MOLINASECA - 25 km Rankiem zjedlismy sniadanie: chlebek przypiekany z maslem, marmolada, kawa, herbata, kakao do wyboru. Oplata dowolna, co tam kto wrzucil do skarbonki, czyli tzw. donativo. O 6.30 wyszlismy na trase. Wzielismy do plecakow kamienie, jak troche wiekszy, panie nieco mniejsze. Dzien zapowiadal sie nieupalny, szlo sie pod gore dobrze i jeszcze przed godz. 10.00 bylismy na szczycie - 1530 m npm, gdzie znajdowal sie Cruz de Ferro, czyli duzy zelazny krzyz na stosie kamieni. Zanim dotarlem na szzcyt, a nie szlismy razem, zobaczylem u gory na sciezce ze Krysie mija jakis zwierz podobny do lwa lub pumy, idacy w dol, prosto na mnie i pozostalych pielgrzymow. Potem okazalo sie ze byly to dwa ogromne psy, jeden calkiem czarny a drugi zolto-bialy, podobny do lwa Aslana, tego z krainy Narni. Kiedy te psy nas mijaly, Jadzia odwrocila sie do mnie i zapytala: - Czy widzisz to samo co ja? - bo wydawalo sie jej ze tylko ona widzi te ogromne psy. Nazwalismy je potem Straznikami, ktorzy pilnuja, czy kazdy pielgrzym niesie kamien, a jesli ktorys by nie niosl, to go rozerwa na strzepy.... brrrr... Musielismy wspiac sie na ten duzy stos kamieni, na ktorym stal wyniosle krzyz Cruz de Ferro, stanac po nim, wyjac z plecakow kamienie i cisnac je daleko od siebie. Ale i tak zostaly na stosie. To rzucenie kamieniem symbolizowalo chec odrzucenia od siebie wszelkich grzechow. Tak robili pielgrzymi przez cale wieki, dlatego tez stos kamieni jest bardzo duzy. Pozniej bylo niewielkie zejscie do MANJARIN, gdzie jest wspanialy sklepik z dewocjonaliami caminowymi. Ale sa dosc drogie. Potem znow wejscie na szczyt o podobnej wysokosci. Po drodze spotkalismy Polaka Jarka, ktory idzie dopiero z miasta Leon. Niestety zejscie okazalo sie masakrycznie trudne, przynajmniej dla mnie, na dodatek w Riego de Ambros, gdzie planowalismy zakonczyc dzien, nie bylo wolnych miejsc w albergue i musielismy zrobic dodatkowe 5 km! Schodzenie waskimi sciezkami i serpentynami gorskimi, o duzym nachyleniu i ogromnej ilosci kamieni, skal i korzeni wymagalo malpiej zrecznosci, ale za to widoki jakie ogladalismy warte byly poniesionego wysilku! Krajobraz dookola byl przecudowny, wspaniale grzbiety gorskie, doliny, parowy az sie chcialo pofrunac i fruwac nad tymi gorami i dolinami. Schodzilem sam, bo musze bardzo uwazac przy schodzeniu, ze wzgledu nas woja wage, dlatego zajelo mi to duzo czasu. Panie dotarly do albergue w Molinesca o 15.00 a ja o 18.30. Ale szedlem powolutku, podziwiajac przecudne widoki. O ile na gorze bylo chlodno to na dole znowu goraco. Zszedlem wiec z wysokosci 1530 m na poziom 600 m npm. w Molinesca. Albergue Santa Marina tym razem kosztuje 7 euro. Ale jest dosc wygodne, chociaz nie ma kuchni. Cale szczescie ze jesc mi sie nie chce. Podczas schodzenia odpoczywalem pod drzewem z grupa Hiszpanow i jedna mloda Hiszpanka mowila ze byla na weselu we Wroclawiu u swojej kolezanki i powiedziala ze zapamietala jedna bardzo fajna polska piosenke. - Jaka to piosenka? - zapytalem, a ona zaspiewala: Sto lat, sto lat.....i poprosila mnie o pomoc w spiewaniu ciagu dalszego. Cala nasza grupa, jakies 10 osob, tzn. ja i Hiszpanie czekalismy tam chyba kwadrans, az pasterz hiszanski przeprowadzi swoje owce, ktorych bylo bardzo duzo a pilnowaly je az 4 duze psy. Teraz juz umyty (prysznic) i wyprany usiadlem do komputera aby napisac te pare zdan wrazen, ktorych nie sposob oddac slowami. Kto sam nie przezyje i nie przejdzie camino, ten nigdy nie zrozumie, co znaczy wedrowac sciezkami, ktorymi wedrowaly dziesiatki milionow ludzi od 1200 lat. Jutro idziemy z Molinaseca do Cacabelos - 23 km, przez duze miasto Ponferrada. A pojutrze chyba do Vega de Valcare. Zobaczymy jeszcze. Na koniec jeszcze jedno wspomnienie ale z dnia wczorajszego. Sto metrow od naszego albergue bylo inne albergue. Poszedlem tam i zobaczylem taka scene: grupa osob siedziala w kucki w duzej sali na materacach a hospitalero uczyl ich hiszpanskiego. Bo pielgrzymi zazwyczaj mowia po angielsku lub tylkow s woich jezykach a malo kto zna hiszpanski. I nagle slysze, jak hospitalero opowiada po hiszpansku bardzo powoli: ¨Dos polacos, Anreas y Stanislao, van de Polonia al Santiago de Compstela, tres i media mil kilometros....Tak wiec rzeczywiscie po raz n-ty juz uslyszalem o tych dwoch Polakach i to na dodatek od hospitalero w albergue po hiszpansku. Andrzeja Kofluka poznala tez oczywiscie w drodze ta mloda Hiszpanka, ktora byla na weselu we Wroclawiu u swojej kolezanki. A co do aktualnej pozycji Andrzeja i Staszka to jest pewien, ze juz mineli kolejny szczyt O Cebreiro i zblizaja sie do Triacasteli. Jutro wieczorem powinni chyba dotrzec do Sarii, ostatniego miejsca, z ktorego mozna jeszce zaczac camino, sto kilometrow przed Santiago. A ja mam jeszcze do Santiago 213 km, do Finisterra - 304 km, do Muxii - 335 km.

Dzien 28 sroda 14 VII 2010: MOLINASECA - VILLAFRANCA del BIERZO - 31 km! A mialo byc tylko 23, ale znow problem z albergue. Dzis mielismy troche odpoczac po wczorajszym trudnym etapie a tymczasem trzeba isc az 31 km. Niektore osoby lecza dzis rany po wczorajszych kontuzjach. Na szczescie nie z naszej grupy. Pewna Francuzka zlamala reke, byla na Pogotowiu tutejszym, poskladali, ma teraz reke w gipsie, ale idzie dalej! Chce dojsc do Santiago. Wczoraj tez jeden Baskijczyk chyba gdzies 25-letni, doznal kontuzji nogi podczas schodzenia i czekal na pomoc. Mowil ze bardzo cierpi, ze jego friend poszedl na dol po pomoc i zaraz wroci i pomoga mu zejsc. Czekal juz godzine ale potem jakos wstal i poczlapal o swoich silach. Obserwowalem wczoraj schodzenie z tych skal ludzi mlodych, skakali jak kozice i nie mieli problemow, ale musieli uwazac. Nawet starsi nie mieli problemow, z wyjatkiem takich jak ja, ktorzy naleza do wagi superciezkiej. Mam nadzieje ze po pielgrzymce bedzie to juz tylko waga ciezka lub polciezka. Dzis wyszlismy o godzinie 5.50, tzn. ja wyszedlem o tej porze a panie 10 minut przede mna. Jest sliczna pogoda, ok. 21 stopni w poludnie i wiaterek (a jak tam we Wroclawiu i Lubinie?). Dzis dla odmiany droga raczej plaska, wiedzie przez pola, glownie winnice (jaka szkoda ze nie ma jeszcze winogron). Przeszedlem swoje 23 km, idac sam i spotykajac w drodze tych samych lub nowych pielgrzymow. Holenderka Dinah opowiadala ze rozdarla wczoraj buty na tych skalach i musi znalezc szewca zeby naprawil. A przeciez premier Hiszpanii nazywa sie Zapatero, tzn. po polsku Szewczyk. Okolo 15.00 dotarlem do Cacabelos i stwierdzilem ze albergue jest COMPLETO czyli brak miejsc. Panie przechodzily tedy juz godzine temu. Ale zauwazylem kacik z darmowym internetem, wiec usiadlem i pisze te slowa. I od razu zauwazylem ze musze podziekowac kolejnym sponsorom tej pielgrzymki: Ryszardowi J. (po raz drugi juz!) oraz Kazikowi C. Niech zyje genealogia i rod Cieplikow! Z tej okazji jutro zjejm dobry obiad, bo to przeciez 600 rocznica bitwy pod Grunwaldem. No i nie zapomne o nich jutro na trasie, bo kontemplujac przyrode naprawde czlowiek moze sie duzo modlic. Internet za darmo ale siedziec nie moge zbyt dlugo bo przeciez czeka mnie jeszce niaml 8 km a jest juz 15.20. Moze uda sie dopisac pare slow wieczorem. Ach ta Hiszpania, jaka ona piekna i jasna. A na polach najczesciej jest czerwona ziemia, no moze nie czerwona, scieslej mowiac to jest ona koloru lososiowego. I na takiej ziemi rosnie zboze oraz winogrona. Na cale szczescie dokonalo sie juz moje zjednoczenie z plecakiem 12-kilogramowym i nie czuje juz jego ciezaru. Bede go musial chyba operacyjnie odrywac od plecow. A pojutrze czeka nas kolejny poltoratysiecznik, tzn. kolejna wspinaczka na szczyt gory O CEBREIRO rowniez o wysokosci 1500 m. I potem schodzenie...ja naprawde wole wchodzic niz schodzic. Chyba wejde na szczyt i zaczekam az mnie tam jakis smiglowiec sciagnie z gory na dol. Myslalem ze dopiero jutro bede przechodzic przez pewna bardzo wazna Brame, ale chyba stanie sie to juz dzis. Opowiem o tej Bramie, gdy juz przejde przez nia. .................................... Ta Brama, to Brama Przebaczenia! Poniewaz dokonalismy aktu odrzucenia grzechow wiec w Villafranca del Bierzo moglismy stanac pod Brama Przebaczenia. Oczywiscie to tylko sumbol, dawny, ktory nie zastapi prawdziwej spowiedzi, ale tak robili dawni pielgrzymi, wiec tak samo zrobilismy i my. Wieczorem nocleg w ladnym albergue ale drogim, bo tym razem kosztuje 8 euro. Dotarlem tam o godz. 19.15 a panie byly juz o 16.00. Ja ide powoli i kontepluje przyrode i piekne widoki. Z Rozancem czas szybko uplywa. Jutro musimy jednak stanowczo nieco wypoczac przed kolejna juz wyprawa w wysokie gory. Trzeba nabrac sil!

Dzien 29 czwartek 15 VII 2010: VILLAFRANCA del BIERZO - VEGA de VALCARZE - 19 km Wyszedlem z albergue o 6.00 jakies pol godziny po paniach. Dzis mielismy do przejscia 19 km, czyli znacznie mniej niz wczoraj. Po drodze na 12 km w miejscowosci TRABADELO w miejscowym barze zjadlem pierszy raz hiszpanska tortille za 3 euro (w cenie byla tez coca cola). Najpierw zobaczylem na ladzie na duzym talerzu cos w rodzaju okraglego sernika w ksztalcie malego tortu. Przygladalem sie temu chwile i porosilem o kawaleczek czyli un poco. Pani odkroila mi kawalek tego tortu, tak jak sie kroi tort i wstawila do piekarnika na 3 minuty. Po chwili podala mi goracy kawalek torta, ktory okazal sie bardzo smaczny, chociaz wcale nie slodki. To jakby kilka warstw nalesnika a pomiedzy warstwami - jajecznica! Grubosc calosci ok 4-5 cm. Po zjedzieniu powiedzialem ze to bardzo smaczne jest i poprosilem o podanie nazwy. Wtedy usyszalem nazwe TORTILLA (czyt. tortija). Okolo 12.30 dotarlem do albergue gdzie Jadzia jasia i Krysia czekaly juz na jego otwarcie od conajmniej godziny. Bylismy pierwsi, albergue otwarto o godzinie 13.00 i moglismy wszyscy zajac lozka na dole a nie na pietrze. Na sali jakies 24 osoby. Panie jeszzce po drodze kupily ryz i jakies przyprawy. W albergue byla kuchnia i Jadzia zajela sie gotowaniem obiadu. Ugotowala w duzym garnku kilogram ryzu i zrobila smaczny sos z dodatkiem miesa. Pomagala jej Krysia a mieszala ryz Jasia. To byl naprawde wspanialy obiad a po rozliczeniu kosztowal nas tylko po 1,5 euro. Najadlem sie ze az strach i boje sie ze moj brzuch zacznie sie na nowo poszerzac, a przeciez juz sie skurczyl bardzo. Po obiedzie prysznic i lezakowanie jak w pzedszkolu. Odpoczynek po wczorajszym dniu i regeneracja sil przed ciezkim jutrem. Dzis w drodze, kiedy szedlem sam, spotkalem na nowo hiszpanskiego nauczyciela matematyki, Santosa, Hiszpan Jose z Bilbao, z ktorym rozmawialem kwadrans, a pozniej w albergue spotkalismy Lidie z Wroclawia, lat 75!, ktora juz po raz trzeci pielgrzymuje na camino. Ale idzie z Leon. No i oczywiscie ona tez spotkala po drodze Andrzeja Kofluka gdzies w okolicach Logrono. Po lezakowaniu i wypoczynku udalem sie w poszukiwaniu internetu zeby napisac pare slow. Znalazlem go jakies 200 m od naszego alebrgue w pobliskim barze. Rzut oka na strone mbanku i kolejne podziekowania: - dla Mireczki G. i Alka K. Dziekuje wam kochani. Mireczka skorzystala z posrednictwa Ryszarda i przegapilem to wczoraj. Jutro podczas wspinaczki na O CEBREIRO bede o was szczegolnie pamietal. Nauczylem sie na tym camino czegos bardzo waznego: zycia dniem dzisiejszym. Dla wielu osob to bardzo trudna sztuka. Nie troszcze sie o swoj brzuch ani nie robie zadnych zapasow NA JUTRO. Nie przygotowuje sobie zadnych kanapek, nie biore chleba do plecaka, niech JUTRO samo sie zatroszczy o siebie, gdy juz nadejdzie. Zydzi zbierali manne, ktora Bog im zsylal z nieba, ale mieli nakazane przez Boga, aby zbierac tylko tyle, ile sa w stanie zjesc w cigu dnia. Kto zebral zapasy na jutro, temu manna sie psula i gnila. Gdy bylem malym dzieckiem Mama dwala mi jesc kiedy bylem glodny. Nie odkladalem kanapek sobie na jutro, gdyz wiedzialem z cala pewnoscia, ze Mama lub Tata jutro dadza mi jesc. I tak robie tu. Wychodze rano bez sniadania, ale nie chce mi sie jesc, a swieza bagietke (i to tylko polowe) kupuje sobie po drodze, czesto z mlekiem. I to wystacza. Trzeba tylko miec zaufanie do Boga i jego dobroci. I tej sztuki zaufania sie tutaj nauczylem. Aha i cos jeszcze. Dostalem SMS od Danusi Szafarewicz z Nowego Dworu, informujacy, ze wybiera sie na te pielgrzymke autokarowa organizowana przez Biuro Alma-tur z Wroclawia. A wiec bedzie Teresa K. i Danka Sz., to w sumie z Andrzejem i Staszkiem dojdzie nas do Santiago az 8 osob, plus te 30 osob, ktore dojada z nimi autokarem chyba do Sarii (lub gdzies obok) aby przejsc ostatnie 100 km i otrzymac compostelke. Oni wyruszyyli juz dzis czyli 15 lipca i dojada do Santiago w dniu 19 lipca. Napisze o tym jutro bo musze juz konczyc.

Dzien 30 piatek 16 VII 2010: VEGA DE LA VALCARZE - O CEBREIRO - HOSPITAL DE LA CONDESA - 17 km Tylko 17 km ale jakie! Wejscie na O CEBREIRO (nieco ponad 1400 m) bylo bardzo strome i wchodzilismy zdyszani. Wyszliswmy z albergue (znowy 5 euro) o 5.30 i juz o godz. 10.10 przekroczylem granice kolejnego kraju hiszpanskiego. Po przejsciu przez takie kraje jak NAVARRA, LA RIOJA, CASTILLIA I LEON przyszla kolej na ostatni juz kraj: GALICIA, czyli kraina deszczowcow! Carramba. Przekroczylem granice Galicji o godz. 10.10 a juz pol godziny wczesniej zaczal padac deszcz, pojawila sie mgla. Szedlem wiec przy temperaturze 15 stopni (brr jak zimno) podczas gdy wy we Wroclawiu mieliscie tam 34-36 stopni. Trzeba bylo zalozyc kurtke przeciwdeszczowa. O godz. 10.30 bylem juz na O CEBREIRO i wlasnie po odpoczynku ruszaly dalej panie Jadzia, Jasia i Krysia. A ja tutaj dopiero zaczynalem odpoczynek. Niestety widok z O CEBREIRO zaslanialy chmury i mgla. Po odpoczynku wedrowka na zmie iajacej sie wysokosci 1400 - 1300 m npm do albergue HOSPITAL DE LA CONDESA. Doszedlem tam o godz. 13.00 a panie juz czekaly w kolejce na otwarcie albergue. Te 17 km wspinaczki to tyle co 30 km po terenie plaskim, wiec wybralismy to albergue bez zadnych wyrzutow sumienia, ze za blisko. Niestety nie bylo tu kuchni, ale cena za lozko normalna czyli 5 euro. W pokoju bylo 10 lozek dwupietrowych a wiec pokoj byl na 20 osob, ktore szybko sie zapelnily i juz o godz. 15.00 hospitalera wywiesila karteczke ze jest COMPLETO. Poniewaz to byl piatek, wiec ta kuchnia az tak bardzo potrzebna nie byla. Potem prysznic i lezakowanie. Polozylem sie na kwadrans, ale lezalem 3 godziny, gdyz zaczañlem odczuwac zmeczenie w nogach (lydkach) po tej wspinaczce. Albergue HOSPITAL DE LA CONDESA znajduje sie w polowie drogi miedzy O CEBREIRO i ALTO DE POIO, kolejnym szczytem o podobnej wysokosci (1350 m npm), ktory osiagniemy jutro. Wieczorem maly spacer po pueblo i juz o 21.00 do lozka i spac, zeby znow rano wstac wczesnie.

Dzien 31 sobota 17 VII 2010: HOSPITAL DE LA CONDESA - SAMOS - 28 km Dzis czeka nas dlugi etap wiec wyszlismy z albergue juz o 5.30. Panie poszly jak zwykle przodem a ja szedlem az do TRIACASTELA z tym hiszpanskim profesorem matematyki Santosem Castilla. Odpoczywalismy w barze na ALTO DO POIO gdzie zjedlismy obaj sniadanie za 2 euro (grzanka z maslem i marmolada oraz herbata), a potem zaczelo sie schodzenie w dol. Wczoraj bylem przerazony perspektywa schodzenia, bo mialem w pamieci schodzenie z CRUZ DE FERRO do MOLINASECA, ktore zostanie na zawsze w mojej pamieci, ale dzisiejsze schodzenie okazalo sie znacznie latwiejsze. Po przejsciu ok. 15 km profesor Santos zostal tutaj w albergue w Triacastela, gdyz on ma 70 lat i nie chce nadwyrezac swoich sil. Od 150 km przed Santiago, co pol km jest duzy slupek z napisem ile jeszcze km zostalo do Santiago. Stad gdzie jestem teraz zostalo do Santiago de Compostela 129 km, do Finisterre - 220 km, i do Muxii - 251 km. Jest teraz godz. 11.45 wiec wszedlem do albergue w Triacastela, aby skorzystac po drodze z internetu, ktory jest tutaj darmowy. Zrobie sobie wiec polgodzinna przerwe wlasnie tutaj i napisze pare slow, bo wczoraj sie nie dalo. Chcemy dzis dojsc do SAMOS, gdzie znajduje sie opactwo benedyktynow, ktore zostalo tu zalozone w roku 665, czyli 301 lat przed Chrztem Polski. Wiec teraz z Triacasteli trzeba bedzie isc szlakiem alternatywnym, chyba szosa. Wczoraj wieczorem mialem SMS od Staszka Ozdoby, ze nocowal tej nocy w namiocie, ok. 4 km przed MELIDE, tzn mial do Santiago 57 km. To oznacza ze dojscie do Santiago zajmie mu jeszcze tylko 2 dni: dzisiaj i jutro. Tak wiec osiemnastego lipca wieczorem powinien byc w Santiago de Compostela lub przynajmniej na MONTE DO GOZO. Ale nie wiem gdzie jest Andrzej Kofluk, czy przed czy za nim. Na pewno gdzies niedaleko od niego. Jutro miniemy Sarie, a wkrotce potem dotrzemy do slupka z napisem Santiago - 100 km. Od tego miejsca znow sie zagesci, gdyz to miejsce to ostani dzwonek dla pielgrzymow, ktorzy ida aby zaliczyc camino i zdobyc compostelke, czyli zaswiadczenie o przejsciu camino. Minimum to wynosi 100 km dla pielgrzymow pieszych i 200 km dla rowerzystow. Zaczna sie problemy z noclegami. No trudno. Swiety Jakub czuwa nad nami. Ciekawi mnie tez bardzo jak sie udala wyprawa czeska w dniach 2-10 lipca tym nowo wytyczonym szlakiem camino w Czechach z Hradek nad Nissou do Pragi. Kto byl, niech mi na pisze pare slow, jak tam bylo. I jeszcze jdno mnie ciekawi, czy ktos z czytajacych ten blog podjal juz decyzje lub zamierza pojsc na camino w przyszlym roku??? .................. Do Samos dotarlem o godz. 16.00. Nie zalapalismy sie juz na nocleg za donatiwo w klasztorze, spalismy w dosc drogim ale ladnym albergue 100 m dalej, tym razem za rekordowa cene 11 euro. Klasztor jest ladny, juz z gory bylo go widac jako zespol kilkunastu bydunkow z dachami w kolorze ciemnoniebieskim. Wieczorem bylismy tutaj na mszy sw. o godz. 19.30. Przed msza zakonnicy benedyktynscy odmawaiali swoje wieczorne modlitwy. Msze odprawialo trzech ksiezy, przewodniczyl ksiadz miejscowy, z klasztoru, koncelebrowali msze dwaj kaplani idacy w pielgrzymce. Po mszy pamiatkowe zdjecia z Polakami, ktorzy jada rowerami. Chyba ze dwudziestu. Sa z Dzierzoniowa, Zlotego Stoku, Swidnicy i okolic.

Dzien 32 - niedziela 18 VII 2010: SAMOS - PORTOMARIN - 30 km Nasz plan przewidywal dotarcie do Mercadoiro, czyli przejscie ok. 23 km. Wyszedlem z Samos o 6.20 conajmniej 45 minut po paniach. Gdzies po godzinie spotkalem Czecha o imieniu Waclaw, ktory idzie z Pragi na pieszo. Wyszedl w dniu 22 kwietnia. Nie niesie plecaka, lecz ciagnie za soba na szelkach pojazd, ktory jest skrzyzowaniem roweru, hulajnogi i taczek. Ma tam plecak, namiot i inne pakunki. O Andrzeju i Staszku oczywiscie slyszal. Szedlem z nim 10 minut i nie wytrzymalem jego tempa. O godzinie 9.00 dptarlem do Sarii i w najblizszym barze napotkalem czynny internet, wiec pisze tutaj te slowa. Pozniej napotkalem cale tabuny i watahy nowiutkich, wypoczetych i wyprasowanych pielgrzymow, ktorzy tutaj dopiero startuja. Do Sarri bowiem dociera pociag, z ktorego kazdego dnia wylewaja sie tlumy, aby przejsc 113 km do Santiago de Compostela i otrzytjmac compostelke, czyli zaswiadczenie o ukonczeniu pielgrzymki. Ale o dziwo, ida wolno, bardzo latwo ich wymijalem po kolei, jeszce sie nie rozkrecili. Teraz zrozumialem dopiero, ze tempo pielgrzymowania zalezy od czasu, jaki uplynal od startu. Kto wyszedl dawniej, ten idzie szybciej, niezaleznie od obciazenia. Dlatego tak lattwo jest mi wymijac tych wypoczetych pielgrzymow, a jednoczesnie jestem wymijany przez tych, ktorzy ida dluzej ode mnie. To dlatego z Andrzejem szedlem tylko godzine. Wczoraj dowiedzialem sie dosc ciekawej rzeczy. Camino jest tak bardzo popularne w Hiszpanii i ma tak wazne znaczenie dla wszystkich, ze mlodzi Hiszpanie wpisuja sobie do CV fakt, ze pielgrzymowali na camino. Pracodawcy zas traktuja to jako wielki PLUS i chetniej ich przyjmuja do pracy. Dowodem ukonczenia jest camino jest credencial, czyli paszport pielgrzyma z kilkudzisioma pieczatkami zbieranymi w kolejnych alberguach. Teraz gdy pisze te slowa jakas mloda dziewczyna z Polski zawolala do mnie: Dzien dobry, czy pan jest Staszek? Odpowiedzialem, ze nie, ze jestem Pawel z Polski, a ona opowiedziala, ze spotkala Andrzeja z Wroclawia i od niego dowiedziala sie ze na trasie jest tez Staszek, dlatego zapytala. Ma na imie Kamila i idzie z Logrono. Mam jeszcze do przejscia 113 km do Santiago, 204 km do Finisterry i 235 km do Muxii, gdzie konczy sie moja pielgrzymka. Dzis ma byc 30 stopni tutaj, ale nie zanosi sie na to jak na razie. Jest chlodno i od rana jest niebo zachmurzone i jest mgla ktora sie skrapla na twarzy. Ale to ma sie rozejsc i zaczac grzac. Tak jest w Galicji podobno bardzo czesto. Jeszzce jedno: w zadnym albergue nie bylo pluskiew, wiec opowiadania dawnych pielgrzymow o tym, ze ich pogryzly pluskwy, nalezy zaliczyc do archiwaliow pielgrzymkowych, do zdarzen pre-historycznych. Poniewaz alberg jest wiecej i jest konkurencja miedzy nimi wiec wszystkie dbaja i czystosc i wysoki standard. Konczy mi sie czas wiec cd. albo wieczorem albo jutro. --------------------------- Dopisuje o 21.00. Zdarzylo sie w tym czasie bardzo duzo, w tym jeden CUD. O godz. 16.00 dowiedzialem sie (SMS), ze panie juz sie zatrzymaly w FERREIROS po przejsciu 20 km, ale dla mnie juz tam miejsca nie mogly zarezerwowac. Po prostu juz nie bylo wolnego miejsca dodatkowego. O jak fajnie - pomyslalem sobie - do wieczora jeszcze tak daleko - po co sie mam martwic na zapas? Najwyzej sie przespie pod chmurka, jak juz kiedys spalem podczas pielgrzymki jasnogorskiej w pewna upalna noc. Tyle ze tutaj w Galicji noce bywaja dosc chlodne. Przeszedlem jeszcze 10 km, gdyz po drodze nigdzie nie bylo miejsca wolnego na nocleg. Dotarlem do miasta PORTOMARIN o godz. 19.15. Po drodze liczni pielgrzymi zapewniali mnie, ze w PORTOMARIN juz wszystkie miejsca sa zajete, wszystkie albergi sa COMPLETO czyli FULL i na pewno nie ma gdzie spac. Zrezygnowany postanowilem odpoczac nieco w parku i nawet nie szukac albergi. Zreszta nie mialem wiecej sil po 30 km marszu z ciezkim plecakiem i przy temperaturze 30 stopni, bo tyle bylo po poludniu. Polozylem sie wiec w cieniu drzewa w parku i przez godzine lezalem, aby nieco odpoczac. Ale pomodlilem sie jeszcze do sw.Jakuba, sw.Antoniego, sw.Pawla i mojego Aniola Stroza, aby mi znalezli jakos ten nocleg. Mowie do nich tak: Sluchajcie Kochani, juz mnie troche poznaliscie w drodze i wiecie, ze jestem czlowiekiem zawierzenia. Nie robie sobie kanapek na droge i nie czynie sobie zapasow na jutro, gdyz wiem dobrze ze Bog, Dobry Ojciec, jutro tez bedzie o mnie pamietal. Wiec teraz Wam zawierzam sprawe mojego noclegu. Jest was czworka, wiec do roboty, szukajcie tego noclegu. a ja sobie tu poleze pod drzewem i odpoczne. Odpoczywalem godzine. O 20.15 wstalem spod tego drzewa, zalozylem buty, potem plecak i poczlapalem do miasta. Po przejściu 100-200 m bylem w centrum miasta, po ktorym spacerowaly tlumy ludzi, glownie pielgrzymow, juz bez plecakow, umytych, w sandalkach, niektorzy siedzieli przy stolikach wokol kawiarenek lub restauracji. Szczesliwcy - przyszli wczesnie i juz sobie nocleg zalatwili. Nagle zauwazylem jakies otwarte szeroko drzwi, wchodze wiec i oczom moim ukazuje sie....ogromna sala gimastyczna, z setka lub dwiema setkami materacy na podlodze i jeszcze okolo 10 materacy wolnych. Pytam czy moge zajac jeden materac, a pan mi mowi ze TAK, ze kosztuje 2 euro! Zrzucilem wiec plecak, zalozylem klapki na nogi i popedzilem do kawiarenki zeby napisac to co teraz pisze. Mam wiec nocleg, swiety Jakub (oraz sw.Antoni, sw.Pawel i Aniol Stroz) zalatwili mi ten nocleg, w odleglosci 3 minut drogi od drzewa, pod ktorym lezalem i pod ktorym ich o to prosilem. Stad do Santiago mam rowne 90 km. PS. Andrzej Kofluk i Staszek Ozdoba juz sa w Santiago de Compostela, ale wiecej napisze jutro, bo musze juz konczyc.

Dzien 33 poniedzialek 19 VII 2010: PORTOMARIN - LIGONDE - 16 km Noc w PORTOMARIN na sali gimastycznej w ktorej zmieszczono niemal 200 osob bylo swoistym przezyciem. Poniewaz nie bylo okien a jedynym wejsciem dla powietrza byly szeroko otwarte dzrwi wejsciowe wiec do godziny 23 a nawet 24 bylo na sali duszno. Okolo polnocy zasnalem w tym tlumie pielgrzymow, dziekujac swietemu Jakubowi, za znalezienie tego noclegu. Jesli ktos ogladal film WALKA O OGIEN, ktorego akcja rozgrywa sie milion lat temu, niech przypomni sobie scene, jak w ogromnej jaskini-pieczarze spali jaskiniowcy, a jedyny otwor wejsciowy do jaskini dawal poczucie bezpieczenstwa, ze zaden nieoczekiwany wrog nie pojawi sie z innej strony. Nasza sytuacja przypominala co nieco sytuacje jaskiniowcow. Rankiem wyszedlem w droge ok 6.10 i ze zdumieniem stwoerdzilem ze juz ok. 10.00 dogonily mnie panie, ktore spaly w alebrgue az o 10 km za mna, w FERREIROS. Musialy wyjsc w droge duzo wczesniej i isc dosc szybko. Okolo 12.15 dotarlismy do malenkiej wioski (pueblo) o nazwie LIGONDE i tu znalezli urocze malenkie albergue na 20 osob, za donativo, czyli co laska. W tej cenie ´co laska´, bylo nie tylko spanie, ale rowniez wspanialy obiad i nazajutrz sniadanie. Przypomne ze DONATIVO oznacza, ze jest skarbonka do korej sie wrzuca dowolny grosz, jaki sie uzna za stosowne za spanie i za zywienie. Jezeli ktos nie ma pieniedzy, nie musi nic wrzucac, to troche jak ofiara na tace w kosciele. W tym malenkim albergue spalismy w salce na 10 osob, z czego az 6 stanowili Polacy, to znaczy nasza czworka oraz dwie mlode dziewczyny: Kamila i Monika, krore pielgrzymuja z Logrono. Obie ida w malej grupce osob, Monika ma problem z kolanem, wiec codziennie wstaje o 4.00 rano zeby wyruszyc samotnie w droge, tak aby grupa nie musiala na nia czekac. Jest z Koszalina. Obiado-kolacje hospitalerki przygotowaly na wolnym powietrzu, obok albergue. Tam ustawily stol, na nim zas umiescily przygotowane smakolyki. Byla wspaniala goraca zupa, cos w rodzaju kremu pomidorowego, ktory smakowal wysmienicie, potem byla cala masa salaty zielonej z roznymi dodatkami i olejem, potem mieso z kurczaka gotowanego rowniez z warzywami i na koniec wysmienity deser. Poszlismy wiec spac z pelnymi brzuszkami. Sala na ktorej spalismy przypominala stodole, zreszta czesto tak wlasnie sie urzadza w Galicji pokoje, to znaczy brak stropu, od razu nad glowa jest drewniany dach. Na scianach wisialy sochy, sierpy, widly i inne rolnicze narzedzia. W tym salonie-stodole rozlozylismy skladane lozka i poszli spac. Dodam jeszcze, ze w drodze spotkalem dwie Portugalki, z ktorych jedna okazla sie byc rodowita Terceiranka, czyli mieszkanka wyspy Terceira w archipelagu AZORY. Dobrze znala pielgrzymow ROMEIROS ktorzy kazdego roku udaja sie na wyspe SAO MIGUEL, aby tam pielgrzymowac.

Dzien 34 wtorek 20 VII: LIGONDE - MELIDE - 23 km Rankiem w Ligonde dostalismy sniadanie (wszystko bylo za donativo - jak juz wczesniej wspomnialem). Sniadanie to kawa, herbata lub kakao oraz platki z mlekiem i chleb z marmolada. Moglismy wyjsc na trase i kontynuowac nasza pielgrzymke. Spotykalem w drodze pielgrzymow, ktorych dawno nie widzialem, miedzy innymi pojawil sie ponownie Polak Jarek. Jakiś Wloch zapytal mnie z jakiego kraju jestem, a gdy powiedzialem ze z Polski, od razu rzucil naziwsko KIESLOWSKI i powiedzial ze bardzo kocha filmy Kieslowskiego. Z tych moich relacji wynikac moze, ze na tej pielgrzymce nie robie nic innego tylko gadam z innymi pielgrzymami. Tak jednak nie jest. Rozmowy z innymi zajmuja mi moze 10-15% czasu, reszta dnia to modlitwa, kontemplacja wspanialej przyrody, skupienie. Wchlaniam w siebie te przepiekne krajobrazy, wchodza we mnie juz te drogi, sciezki, te nieznane mi drzewa, kwiaty, roslinnosc i wspaniale puebla, wioski, jakich w Polsce nie ma. Wchodzilem tez do wszystkich otwartych kosciolow po drodze, aby pozdrowic Jezusa. Dzis bylem chyba w pieciu. W kazdym jest posag sw.Jakuba, patrona Hiszpani. Zagladam tez do barow przy drodze, ktore sa calkowicie inne niz w Polsce. Nie ma bowiem w barach ludzi pijanych. Tu ludzie wpadaja na pare minut, aby wypic cocacole, wode mineralna, czasem cos przekasic, moze wypic piwo, ale najwyzej jedno, pogadac z barmanka, ktora zazwyczaj jest bardzo ladna hiszpanska dziewczyna, usmiechnieta, wesola, smiejaca sie i bardzo gadatliwa. Mimo ze wyszedlem rano razem z paniami, to jednak mi sie pogubily po drodze i do MELIDE wszedlem sam okolo 14.30. Stad do Santiago zostalo juz tylko 51 km. A mielismy razem isc ¨na osmiornice¨, trudno, znalazlem sobie albergue sam, jest to albergue provincional, municipal i kosztuje tylko 3 euro. Jest bardzo wygodne. Rzucilem plecak na lozko, wzialem prysznic i poszedlem ¨na miasto¨, aby skosztowac smakolyku. Kazdy pielgrzym powinien zaliczyc w MELIDE osmiornice, bo w tym miescie serwuja najlepsze osmiornice w calej Hiszpanii. Podobno w samym Santiago moga byc rownie dobre. Wszedlem wiec do restauracji i zamowilem PULPO, po angielsku OCTOPUS, danie za 7 euro, czyli wlasnie osmiornice. Do tego kelner podal chleb i wode i mineralna. Porcja byla tak duza, ze nie bylem w stanie jej zjesc, troche zostawilem na talerzu. To byly takie posiekane plastry grubosci pol cm, srednicy ok 2 cm, przyprawione ostra papryka, podlane olejem i jakies inne przyprawy. Poniewaz nigdy nien jadlem tego dania, wiec moge okreslic smak chyba tylko jak skrzyzowanie golonki z zoltym serem. Po spozyciu osmiornicy poszukalem kawiarenki z internetem aby nadrobic zaleglosci i opisac dwa minione dni. Dziekuje kolejnej sponsorce tej wyprawy: Krysi Z. z Lubania. Nie zapomne! Dzis jest 20 lipca i dzis tez wyruszyly w droge na 100 km przed Santiago - uczestnicy autokarowej pielgrzymki z Wroclawia. Beda pokonywac przez kolejne 5 dni 20 km odcinki, ale nie musza dzwigac ciezkich plecakow. Zobaczymy sie z nimi wieczorem 22 lipca, gdyz zanosi sie na to, ze juz za 2 dni bedziemy na Monte do Gozo. Te ostatnie juz dwa dni pielgrzymowania do Santiago zamierzam wykorzystac na 100% i nie wychodzic z albergue przed godzina 7.00. Nie warto wychodzic w ciemnosciach, bo traci sie przez to wiecej niz zyskuje. W ciemnosci nie widac przeciez piekna krajobrazu, nie widac pieknej slonecznej Hiszpanii. Gdybym mial jeszce kiedykolwiek wybrac sie ponownie na camino, nigdy nie popelnilbym juz podobnego bledu. Teraz to wychodzenie w ciemnosci juz o godzinie 6.00 lub wczesniej uwazam nawet za ´grzech¨. Bog chcial mi pokazac jak piekna jest Hiszpania, jej drogi, lasy, pola, a ja czesc tych widokow zmarnowalem i przeszedlem przez nie po ciemku jak jakis slepiec. Lepiej sto razy prazyc sie w sloncu i podziwiac piekno krajobrazu, niz wstawac o swicie, unikac upalu ale za to tracic czesc tego piekna.

Dzien 35 środa 21 VII 2010: MELIDE - A RUA - 32 km Wyszedlem o 7.10 aby nie chodzic juz wiewcej w CIEMNOSCI ale zaczac chodzic w SWIATLOSCI. Naprawde szkoda tego piekna, ktore sie traci,gdy sie wychodzi w ciemnosci. Przeszdlem 10 km i znalazlem intenet w albergue w RIBADISO, w ktorym teraz siedze (pol godziny) i pisze te slowa. Do Santiago zostalo juz tylko 40 km a do Finisterra - 133 km, do konca mojej pielgrzymki w Muxii - 164 km. Ide teraz przez wspaniale lasy eukaliptusowe. To bardzo wysokie drzewa, smukle jak topole, ale kilka razy wyzsze i zazwyczaj dopiero tam w gorze wysoko maja korone lisci, jasnozielonych, raczej moze nawet jasnoseledynowych, ktore ustawiaja sie w taki sposob, ze nie daja cienia. Patrzylem w korony tych drzew eukaliptusowych, ale niestety nigdzie nie dostrzeglem misiow KOALA, a wielka szkoda, bo to przeciez takie wspaniale misiaczki, ciagle zaspane, jak niektorzy pielgrzymi i leniwe jak Hiszpanie w czasie sjesty poludniowej. Znow spotkalem kilku Polakow, rowniez tych samych, ktorych widzialem poprzednio. Zapomnialem powiedziec wczoraj, ze mam juz ´zaliczenie¨pielgrzymki, czyli najwazniejszy stempel. To jest bąbel, ktory mi sie pojawil na piecie prawej nogi i ktory zostal juz sprawnie przekluty igla. Wzialem ze soba na droge zapas 10 igiel do strzykawek, myslac, ze w drodze sie wszystkie przydadza a tymczasem wystarczyla jak dotad tylko jedna. Wlasne bable mozna przekluwac przeciez ta sama igla bez ryzyka zakazenia, bo to przeciez wlasne nogi i wlasne bable. Babel stanowi o zaliczeniu pielgrzymki, co to za pielgrzym ktory byl przeszedl cala droge bez babli na swoich nogach. Widze na na poczcie ze mam listy od Marii T i Bena D, na ktore tu nie moge odpisac, gdyz serwer o2.pl mi nie wypuszcza odpowiedzi. Odpowiem przy najblizszej okazji, z innego komputera, dzis lub raczej jutro. Utracilem kontakt z moimi paniami z Wroclawia, bo przestala mi dzialac jedna z komorek. Nie wiem gdzie nocowaly ani gdzie sa. Ale jutro i tak sie zobaczymy na Monte do Gozo. Podobno Andrzej juz wrocil do Santiago z Finisterra a Staszek jeszce idzie do Finisterra. Zobaczymy sie wkrotce razem. To juz niedlugo. ........................ Dopisuje po 4 dniach! Task wiec przeszedlem tego dnia az 32 km! Pod sam koniec dnia udalo sie nawiazac kontakt z paniami, ktore zalatwily nocleg w pensjonacie w A RUA, gdyz wczesniej we wszystkich alebergach miejsca byly juz zajete. Dostalismy tam pokoj za 40 euro, wiec wypadlo po 20 euto od osoby. Dotarlem tam ok. godz. 18.30 idac p'rzez lasy eukaliptusowe, ktorych jest tutaj bardzo duzo.

Dzien 36 czwartek 22 VII 2010: A RUA - MONTE DO GOZO - SANTIAGO DE COMPOSTELA - 23 km Etap finalowy naszej pielgrzymki! Wyszlismy ok. 7.00 gdy juz bylo jasno i znow wedrowka przez lasy eukaliptusowe. Tego dnia narwalem sobie duzo zielonych lisci eukaliptusowych, ktore wieczorem wlozylem sobie w poduszke i spalem a aromacie olejkow eukaliptusowych. Zapach na caly pokoj! Pojawilo sie jeszce wiecej pielgrzymow, zwlaszcza duze gromady mlodziezy hiszpanskiej, bardzo rozspiewanej! Kiedy mielismy juz 5 km do naszego polskiego albergue na Monte do Gozo jakby nowy duch wstapil w nasze ciala. Tempo zwiekszylo sie samoistnie chyba dwukrotnie, bo kazdy pedzil, jakby mu urosly skrzydla! Dotarlismy do polskiego aleberge ok. 13.30, tam powitali nas polscy hospitalerzy: Mirek i Alina, ktorzy wskazali nam lozka i zaproslili na zupe pomidorowa. Polskie albergue jest oczywiscie za donativo (co laska) i sasiaduje (ok. 300 m) z ogromnym kompleksem alberg dla 800 osob z calego swiata. Po zjedzeniu zupy, wzieciu prysznica i przebraniu sie w bardziej odswietne szaty wyruszylismy o godz. 15.30 na ostani etap dlugosci 4,8 km do Grobu swietego Jakuba Apostola w Santiago de Compostela. Weszlismy w ulice miasta i podazyli do Katedry. Dotarlismy tam bardzo szybko i naszym oczom ukazala sie ogromna wspaniala Katedra i plac pelen pielgrzymow. Ok. 16.15 ustawilismy sie w dlugiej kolejce pielgrzymow (dobrze ze dzis, bo nazajutrz kolejka byla jeszce dluzsza) do Grobu sw.Apostola Jakuba. Po godzinie weszlismy do Katedry i weszlismy (w kolejce) na waskie zakrecone schody wiodace do Grobu Apostola, tego, ktory zawsze byl przy Jezusie. Ale najpierw byla rzezba swietego Jakuba, znadujaca sie w glownym oltarzu Katedry, u gory, ktora my obchodzilismy po schodach z tylu. Kazdy pielgrzym obejmowal tam swoimi rekoma za szyje od tylu swietego Jakuba, wzruszenie odbieralo mowe i slychac bylo placz wielu osob, ktore dotarly do swietgo Jakuba po wielu dniach bardzo trudnej tulaczki i patniczego zycia. Pielgrzymi polecali sw.Jakubowi swoje rodziny i siebie samych proszac Go o to, aby wstawial sie za nimi i prowadzil ich do Jezusa. Dla mnie byl to rowniez dzien bardzo wazny, gdyz dotarlem do Grobu sw.Apòstola dokladnie w Wigilie 25 rocznicy przystapienia do Krucjaty Wyzwolenia Czlowieka, o ktorej jeszce napisze pozniej, gdy czas pozwoli. Potem zeszlismy do samego Grobu sw.Jakuba i przez krate moglismy ogladac przy samym grobie kaplana w szatach liturgicznych i dwie inne osoby trwajace w modlitwie. I znow poplynela z naszych serc modlitwa do sw.Jakbuba o jego wstawiennictwo we wszystkich intencjach z jakimi tu pielgrzymowalismy az 776 km! Po wyjsciu z Katedry otrzymalismy compostelki, czyli zaswiadczenia o ukonczeniu pielgrzymki do Santiago de Compostela, wystawiane po sprawdzeniu credenciali czyli paszportow pielgrzyma i wszystkich pieczatek w nich sie znajdujacych. O 18.00 uczestniczlismy we mszy sw. w Katedrze, swietujac zakonczenie glownego etapu naszej pielgrzymki, etapu, ktory trwal 36 dni. Pozniej nastapil powrot do alebrgue na Monte do Gozo, gdzie czekal nanas kocil pelenb wspanialej, gestej, POLSKIEJ zupy! A przy stole siedzial ksiadz Roman Wcislo, saletyn, dyrektor i glowny szef tego Europejskiego Centrum Piegrzymkowego im.Papieza jana Pawla II. Ksiadz oczywiscie wypytal nas o szczegoly naszej pielgrzymki i powiedzial, ze wiedzial juz o nas od innych pielgrzymow. Ale jak wspanialy to jest ksiadz i jak bardzo oddany pielgrzymom przekonalem sie dzien pozniej. O pielgrzymow bardzo dbali hospitalerzy: Mirek i Helena, ktorzy przez miesiac jako wolontariusze, ktorzy ochotniczo pracuja tu caly miesiac. Oboje oczywiscie przeszli juz camino i znaja trudy pielgrzymiego zycia. Ale troszcza sie o pielgrzymow jak Tata i Mama. Potem kolejna niespodzianka. Poszlismy do sasiadniego pawilonu, aby odnalezc naszych wroclawskich pielgrzymow, ktorzy dojechali tutaj autokarem juz 18 lipca, aby przez 5 kolejnych dni pielgrzymowac po 20 km i dojsc do Santiago pieszo jak prawdziwi pielgrzymi. Oni codziennie nocuja na Monte do Gozo, gdyz podwozi ich na nocleg ich autokar, wiec nie bylo trudno ich tu znalezc. O ile spodziewalismy sie znalezc Terese Kobylt, uczestniczke wielu i naszych malych pielgrzymek pieszych wroclawskich, o tyle nie spodziewalem sie, ze spotkam w ich grupie rowniez Mireczke z KWC. Zaprosily nas do swojego pokoju i w szostke przez pol godziny dzielilismy sie wrazeniami z naszej pielgrzymki. Od nich dowiedzielismy sie, ze Andrzej Kofluk dawno juz wrocil z Finisterry i....poszedl na pielgrzymke po raz drugi!!!! Pojechal do Sarii, odleglej o 113 km od Santiago i postanowil przejsc ten odstatni odcinek drogi PONOWNIE. A poniewaz juz 100 km wystarczy aby otrzymac compostelke, wiec Andrzej otrzyma az DWIE compostelki w ciagu jednej pielgrzymki: te pierwsza za 3500 km pielgrzymowania z Wroclawia do Santiago de Compostela, druga za pielgrzymke MINIMUM za pielgrzymke ze Sarii! A trzecie zaswiadczenie bedzie miec za pielgrzmke do Finisterry, czyli tzw. fisteriane. Andrzej ma wracac autokarem z wroclawskimi pielgrzymami w dniu 26 lipca, odwiedzajac po drodze sanktuarium w Fatimie i inne sanktuaria po drodze, ale majac trzy dni czasu do Odpustu nie potrafil wysiedziec na t... bo po przejsciu 3500 km nogi ma tak rozkrecone, ze nie potrafi usiedziec. Stad ta jego ponowna pielgrzymka.